dilluns, 14 de març del 2011

Ímpetu

Mas no todo ha de ser ruina y vacío.
No todo desescombro ni deshielo.
Encima de este hombro llevo el cielo,
y encima de este otro, un ancho río

de entusiasmo. Y, en medio, el cuerpo mío,
árbol de luz gritando desde el suelo.
Y, entre raíz mortal, fronda de anhelo,
mi corazón en pie, rayo sombrío.

Sólo el ansia me vence. Pero avanzo
sin dudar, sobre abismos infinitos,
con la mano tendida: si no alcanzo

con la mano, ¡ya alcanzaré con gritos!
y sigo, siempre, en pie, y así, me lanzo
al mar, desde una fronda de apetitos.

                                                                   Poema Ímpetu, de Blas de Otero

Canon 5D MkII amb el canon 17-40 a 17mm
f/16, 0,6s, ISO 100, polaritzador, degradat neutre de 3 passos, trípode




5 comentaris:

  1. Con ímpetu se afronta la vida,sino sientate en el sofa y empieza a envejecer.
    Bonica,fotografia,Pepet,
    salutacions!!

    ResponElimina
  2. Un poema molt cert i desconegut per mi! Acompanya molt bé la força del riu! Molt encertat el poema i magnífica la imatge!

    ResponElimina
  3. Tu imagen acompañada de un gran poema. magnífica entrada. Un saludo

    ResponElimina
  4. Un pRoema molt adient, li escau a la foto, tant les paraules com l'aigua ens transporten cap al mar, mola!
    Ben resolta tècnicament, era una situació de llum difícil i a mes amb bon color.
    Salut!!!

    ResponElimina
  5. Gràcies a tots per passar. És la riera de Sta Fe, després de la pluja, baixant amb una força com mai havia vist...

    ResponElimina